فیبروم رحم و تاثیرات آن بر سایر اندام های بدن (معده، مثانه و کلیه)

اگر شب ها برای تخلیه ادرار از خواب می شوید و یا برای تخلیه عجله دارید شاید مبتلا به فیبروم رحم هستید! فیبرهای رحم می توانند روی مقعد، مثانه، معده و کلیه نیز تاثیر بگذارند. با همراه باشید تا با علائم این بیماری و تاثیراتی که بر بدن دارد آشنا شوید:

فیبروئید رحم

فیبروئید های رحم، شایع ترین مشکل لگن در میان زنان است، که اثرات متفاوتی برای هر خانم به همراه دارد. در واقع می توان گفت فیبروم ها مانند اثر انگشت بوده و هیچ یک از آنها مشابه نیستند. این فیبروم ها به طور مداوم در حال رشد هستند.

فیبروم ها از بافت عضلانی در رحم ساخته می شوند، اما محل بروز آنها محدود به داخل حفره رحم نیست، بلکه آنها می توانند در خارج از رحم، و در داخل دیواره رحم نیز رشد کنند، و حتی می توانند خود را به رحم متصل کنند.

این بیماری می تواند سایر اندام های بدن را نیز تحت تاثیر قرار دهد، البته در زنانی که فیبروم ها در خارج رحم رشد می کنند این تاثیرات بیشتر است. فیبروئید ها موجب درد لگن، خونریزی شدید و ناباروری شده و در تخریب مثانه و روده نیز تاثیر گذار است.

تاثیرات فیبروم بر اندام های بدن

فیبروم های رحم می توانند یک اثر واکنش زنجیره ای داشته باشند و سایر اندام های بدن را تحت تاثیر قرار دهند. برخی از تاثیرات که البته در همه افراد یکسان نیست، به این شرح است :

هموروئید

اگر فیبروم بیش از اندازه بزرگ شود، موجب افزایش فشار وارده بر رکتوم شده و حرکات روده را با مشکل مواجه می کند. اگر فیبروئید در انتهای رحم قرار داشته باشد، ممکن است باعث یبوست  یا درد شود. همچنین  هموروئید از دیگر عوارض این بیماری است که ناشی از افزایش فشار بر رکتوم و مشکل حرکت روده ایجاد می شود.

مشکلات مثانه

اگر فیبروم در رحم به طرف مثانه رشد کند، موجب فشار بر آن می شود و ممکن است در طول شب سه الی چهار بار برای تخلیه ادرار از خواب بیدار شوید. زیرا مثانه با این حجم از فشار قادر به نگهداری ادرار نیست. علاوه بر نیاز به ادرار کردن، ممکن است در هنگام ادرار کردن دچار مشکل یا درد شوید.

معده

رشد زیاد فیبروم موجب افزایش فشار وارده بر معده شده و احساس سیری کاذب را در پی دارد، که موجب می شود به اندازه کافی قادر به خوردن نباشید. و این امر کاهش وزن را به دنبال دارد. همچنین اگر فیبروم خیلی بزرگ شود می توان موجب بزرگ شدن شکم شود، درست مانند زمانی که حامله هستید.

کلیه

در مواردی نادر تر رشد فیبروئید می تواند باعث فشار بر لوله ای که کلیه را به مثانه متصل می کند، شود. این وضعیت ممکن است به هیدرونفروز (ورم کلیه) بیانجامد. این وضعیت علائمی مانند ادرار دردناک و میل بیشتر برای دستشویی رفتن را به همراه دارد.

با این حال، با وجود اثرات بالقوه فیبروئیدها، برخی از زنان برای درمان آن هیچ اقدامی نمی کنند. فیبروئید ها معمولاً به میزان مشخصی در سال رشد می کنند. برای درمان فیبروئید ها راهکار های مختلفی شامل مصرف دارو تا جراحی وجود دارد. بعضی از این روش ها برای زنانی که قصد بارداری دارند، مناسب تر است.

آمبولیزاسیون بهترین روش درمان فیبروم رحم

آمبولیزاسیون یکی از روش های کم تهاجمی برای درمان فیبروم های رحمی می باشد. آمبولیزاسیون جایگزین خوبی برای جراحی فیبروم ها یا همان (میومکتومی) می باشد. این روش برای فیبروم های بزرگ و زیاد بسیار موثر است و به ندرت بعد از درمان با آمبولیزاسیون نیاز به درمان مجددی می باشد.

در این روش پزشک با استفاده از لوله باریک و انعطاف پذیری به نام کاتتر یا سوند، دانه های کوچکی را به عنوان عامل بستن عروق فیبروم ها، به شریان هایی که وظیفه خونرسانی به رحم و فیبروم را دارند تزریق می کنند. در نتیجه فیبروم از لحاظ اکسیژن و خونرسانی گرفتار می شوند و خون به آنها نمی رسد که این امر باعث بسته شدن شریان های آنها و منقبض شدن فیبروم ها می شود تا جایی که از بین بروند.

استفاده از آمبولیزاسیون پس از یائسگی و در این شرایط توصیه می شود:

اگر بیمار خواهان بارداری فوری و سریع نباشد.
اگر بیمار بخواهد رحم خود را نگه دارد.
اگر بیمار از خونریزی و درد زیاد فیبروم ها رنج می برد.
اگر بیمار از انجام جراحی و عوارض آن ترس دارد آمبولیزاسیون توصیه می شود.

نحوه انجام آمبولیزاسیون

بیمار برای مراجعه به آنژیوگرافی باید ناشتا باشد و پس از تحویل مدارک، پرستار رگ او را گرفته و متخصص بیهوشی با تزریق داروی آرام بخش او را بیهوش می کند.

پزشک با استفاده از دستگاه فلوئوروسکوپ، رحم و رگ های خونی را می بیند و سپس تصاویر حاصل از آن با استفاده از اشعه ایکس در صفحه نمایشگر نشان داده می شود. پزشک با استفاده از ام آر آی تصمیم می گیرد که درمان با استفاده از آمبولیزاسیون مناسب فرد بیمار هست یا نه؟ در واقع متخصص رادیولوژی می تواند تشخیص دهد که تومور می تواند  آمبولیزه شود یا نه؟؟؟

 قسمتی از بدن که کاتتر وارد می شود، باید اصلاح شده باشد و ضدعفونی شده و با گان پوشیده می شود. معمولاً از قسمت کشاله ران کاتتر وارد می شود و آن قسمت بی حس می شود. سپس با کمک اشعه ایکس کاتتر وارد شریان شده و ماده مخصوص کنتراست که ذرات کوچکی هستند، داخل شریان تزریق می شود.

این ماده مخصوص به صورت نوبتی در شریان های راست و چپ رحم آزاد شده و در نهایت سوراخی کوچک بر روی پوست به جا می ماند.

بعد از این کاتتر از کشاله ران خارج شده و جلوی خونریزی قسمتی که سوراخ شده با فشار گرفته می شود. این روش بدون نیاز به بخیه زدن و بستری شدن می باشد و فرد پس از چند ساعت می تواند از بیمارستان مرخص شود.

مزایای آمبولیزاسیون رحمی

• آمبولیزاسیون با استفاده از بی حسی موضعی انجام می شود و در مقایسه با جراحی باز مداخله کمتری وجود دارد.
• روی پوست به جز یک سوراخ کوچک که خود به خود جوش میخورد، جای برش جراحی باقی نمی ماند.
• بعد از عمل بیمار می تواند به کارهای روزانه خود ادامه دهد.
• میزان خونی که بیمار در این روش از دست میدهد بسیار کمتر از جراحی می باشد.
• در این روش تشکیل مجدد فیبروم ها بسیار کم اتفاق می افتد و حتی ریزترین فیبروم ها هم که با ام آر آی مشاهده شده اند از بین می روند.